Uszkodzenia ścięgna Achillesa

lek. Stanisław Chmiel

Uszkodzenia ścięgna Achillesa

Przyczyna uszkodzeń ścięgna Achillesa i objawy

Z definicji uszkodzenie ścięgna Achillesa to przerwanie ciągłości jego włókien. Jest to częste uszkodzenie obejmujące ok 1/3 wszystkich zerwań ścięgien, występuje względnie często u osób w wieku 30-50 lat, ,coraz częściej bo coraz więcej osób uprawia rekreacyjnie aktywność fizyczną.

Istotnym czynnikiem ryzyka jest tendinoza , czyli proces degeneracji ścięgna w następstwie mikrourazów i przeciążenia. Nakładające się mikrourazy, często związane ze zbyt małą elastycznością mięśnia trójgłowego prowadzą do zmian degeneracyjnych w ścięgnie.
Proces ten, tradycyjnie określany jako zapalenie, nie ma biochemicznego charakteru zapalenia, stąd odchodzi się od terminu tendinitis sugerującego zapalenia na tendinoza.

Istnieją badania że po zerwaniu ścięgien Achillesa w ciagu 4letniej obserwacji u 6% pacjentów dochodziło do zerwania z drugiej strony – ocenia się że u osób z jednym zerwanym ścięgnem achillesa istnieje wzrost ryzyka zerwania drugiego ścięgna ok. 200razy względem osób bez zerwanego ścięgna.

Do zerwania ścięgna Achillesa najczęściej dochodzi w obszarze słabo unaczynionego obszaru ścięgna (4-6cm powyżej przyczepu ścięgna do guza piętowego).

Diagnostyka

Diagnostyka uszkodzeń ścięgna Achillesa opiera się przede wszystkim na badaniu klinicznym.

Istnieją różne testy pozwalające sprawdzić czy ścięgno Achillesa jest wydolne. Bardzo pomocne jest badanie ultrasonograficzne, potwierdzające przerwanie ścięgna, umożliwiające zbadanie ścięgna dynamicznie, ukazujące ruch kikutów. Gdy podejrzewa się patologię kości wykonuje się czasem rtg. Rezonans magnetyczny wykorzystywany jest zwłaszcza do uszkodzeń zastarzałych celem oceny jakości ścięgna oraz odległości pomiędzy przerwanymi końcami.

Leczenie

Decyzja co do leczenia uszkodzeń ścięgna Achillesa budzi kontrowersje – istnieją dane kliniczne na poparcie zarówno leczenia nieoperacyjnego jak i operacyjnego. W większości publikacji na ten temat autorzy skłaniali się ku leczeniu operacyjnym aktywnych chorych, którzy chcą kontynuować uprawianie sportu, a podejście zachowawcze ,czyli nieoperacyjne, zalecane było w przypadku pacjentów z siedzącym trybem życia lub obciążonych chorobowo.

Techniki leczenia operacyjnego możemy podzielić „na otwarte” – zeszycie koniec do końca – wymagające wykonania dość dużego dojścia operacyjnego nad zerwanym ścięgnem oraz techniki przezskórne – z dwóch bardzo małych cięć długości 0,5-1cm, możliwe do wykonania w ciągu pierwszych 7-8 dni od zerwania, zmniejszające ryzyko problemów z gojeniem się rany i tworzenia się zrostów(przyrastania ścięgna do skóry).

Gdy tylko możliwe staram wybierać się technikę małoinwazyjną przezskórną – używam systemu Tenolig firmy francuskiej FH Orthopedics, z moich doświadczeń daje ona bardzo dobre efekty.

Twoje zdrowie jest naszą troską

Odczuwasz ból? Masz problemy z ruchomością? Nie czekaj dłużej! Skontaktuj się z nami już teraz i umów się na wizytę. Oferuję kompleksowe usługi medyczne z zakresu ortopedii, zapewniając profesjonalną opiekę i indywidualne podejście do każdego pacjenta.