Decyzja co do leczenia uszkodzeń ścięgna Achillesa budzi kontrowersje – istnieją dane kliniczne na poparcie zarówno leczenia nieoperacyjnego jak i operacyjnego. W większości publikacji na ten temat autorzy skłaniali się ku leczeniu operacyjnym aktywnych chorych, którzy chcą kontynuować uprawianie sportu, a podejście zachowawcze ,czyli nieoperacyjne, zalecane było w przypadku pacjentów z siedzącym trybem życia lub obciążonych chorobowo.

Techniki leczenia operacyjnego możemy podzielić „na otwarte” – zeszycie koniec do końca – wymagające wykonania dość dużego dojścia operacyjnego nad zerwanym ścięgnem oraz techniki przezskórne – z dwóch bardzo małych cięć długości 0,5-1cm, możliwe do wykonania w ciągu pierwszych 7-8 dni od zerwania, zmniejszające ryzyko problemów z gojeniem się rany i tworzenia się zrostów(przyrastania ścięgna do skóry).

Gdy tylko możliwe staram wybierać się technikę małoinwazyjną przezskórną – używam systemu Tenolig firmy francuskiej FH Orthopedics, z moich doświadczeń daje ona bardzo dobre efekty.